ಮಾಯಾಲೋಕ

 ಕೆಲವರಿರುತ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಲೇ ಸುತ್ತುತ್ತಾ ನಾವು ಮಾಡಲು ಹೊರಡುವ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಹುಳುಕು ಹುಡುಕುತ್ತಾ, ಸಣ್ಣದಾಗಿ ವ್ಯಂಗ್ಯವಾಡುತ್ತಾ ನಮ್ಮ ಹುಮ್ಮಸ್ಸನ್ನೇ ಕಳೆದುಬಿಡುತ್ತಾರೆ.  ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನೊಬ್ಬನಿದ್ದ. ನಾನೇನು ಮಾಡಲು ಹೊರಟರೂ ಅಯ್ಯೋ ನಿಂಗೇನ್ ಹುಚ್ಚು ಮಾರಾಯಾ ಇಷ್ಟು ಬಂಡವಾಳ ಸುರಿದು ಇದನ್ನ್ಯಾಕೆ ಮಾಡೋಕೆ ಹೋದೆ !? ಇದು ನಮ್ಮಪ್ಪನಾಣೆ ಆಗುವಂತದ್ದಲ್ಲ ಬಿಡು ಬಿಡು... ಎಂದು ಅದೇನೋ ವ್ಯಂಗ್ಯವೋ, ವಿಕಾರವೋ ಆದ ಧಾಟಿಯಲ್ಲಿ ಶರಾ ಬರೆದುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ. ನಾನೋ ಸೋತು ಸುಣ್ಣವಾಗಿ ಏದುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದವನು, ಇವನ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಒಳಗೇ ಮತ್ತೊಂದಷ್ಟು ಕುಸಿದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಥತ್ ನಾನಿದನ್ನ ಮಾಡಬಾರದಿತ್ತಾ...? ಎಡವಿಬಿಟ್ಟೆನಾ...? ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಯೋಚನೆಗೆ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಗ್ರಹಚಾರವೋ ಮತ್ತಿನ್ನೇನು ಸುಡುಗಾಡೋ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕೆಲಸಗಳೂ ಕಡೇ ಹಂತದಲ್ಲಿ‌ ನೆಗೆದುಬೀಳುತ್ತಿದ್ದವು.  ಕಡೆ ಕಡೆಗೆ ನನ್ನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕೆಲಸದಲ್ಲಿಯೂ ಅವನು ನೆಗೆಟಿವ್ ಒಪೀನಿಯನ್'ಗಳನ್ನು ಹೇರತೊಡಗಿದಾಗ ನನಗೆ ಉಸಿರುಗಟ್ಟತೊಡಗಿ ಒಂದು ದಿನ ಇಂಥದ್ದೇ ಯಾವುದೇ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ‌ ಕಂಡಾಪಟ್ಟೆ ಜಗಳಾಡಿ ದೂರ ಸರಿಸಿಬಿಟ್ಟೆ. ಅದೇನೋ ಅವತ್ತಿನಿಂದ ಬೆನ್ನು ಹತ್ತಿದ್ದ ಬೇತಾಳವನ್ನು ಕೆಳಗೆ ಜಾಡಿಸಿದಂತಹ ಹಗುರ ಭಾವ.!  ಇಂತಹ ಹತ್ತಾರು ಜನ ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಲಿರುತ್ತಾರೆ ಇಂಥವರನ್ನು ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಕೊಡವಿ ದೂರವಿಡುವುದು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನ ಆರ...

ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಬಿಟ್ಟಾಗ ಏಳೂವರೆ. ಒಂದು ಗಂಟೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಕಡೂರು ತಲುಪಬೇಕಿತ್ತು. ಒಂದಷ್ಟು ಮೆಟೀರಿಯಲ್ಲುಗಳನ್ನು ತುರ್ತಾಗಿ ಫಾರ್ಮ್ ಗೆ ತಲುಪಿಸಬೇಕಿತ್ತು.  ಕಾರಿನ ಸ್ಪೀಡನ್ನು ಎಂಬತ್ತು - ನೂರರ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದರೂ ಗುಂಡಿಬಿದ್ದ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಡ್ರೈವ್ ಮಾಡುವುದು ನರಕ ಯಾತನೆ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅಂತೂ ಒಂಬತ್ತು ಗಂಟೆಗೆ ಫಾರ್ಮ್ ತಲುಪಿ ಮೆಟೀರಿಯಲ್ ಇಳಿಸಿ ಮನೆ ಕಡೆ ಹೊರಟೆ. ಮತ್ತೆ ನಲವತ್ತು ಕಿಮಿ ಡ್ರೈವ್ ಮಾಡಬೇಕು. ಬೆಳಗ್ಗೆಯಿಂದ ಬಿಡುವಿಲ್ಲದ ಕೆಲಸಗಳಿಂದಾಗಿ ಸಣ್ಣಗೆ ಜ್ವರ ಏರುತ್ತಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ಗಾಡಿಯ ವೇಗಕ್ಕೆ ತಿದಿಯೊತ್ತಿದೆ. ಚಿಕ್ಕಮಗಳೂರು ಇನ್ನೇನು ಹದಿನೈದು ಮೈಲಿ ದೂರವಿದೆ ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ತಿರುವೊಂದರಲ್ಲಿ ಘಕ್ಕನೇ ಬ್ರೇಕು ಒತ್ತಿದೆ. ಎದುರಿನಲ್ಲಿ ಟಾಟಾ ಏಸ್ ಒಂದು ಬೈಕ್ ಗೆ ಗುದ್ದಿ ಬೈಕಿನಲ್ಲಿದ್ದವರು ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದರು. ಅಪಘಾತವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ಐದು ನಿಮಿಷವಾಗಿತ್ತೇನೋ... ತಕ್ಷಣ ಕಾರು ಇಳಿದು ಓಡಿ ಹೋಗಿ ಎತ್ತಿದೆ. ಬಹುಶಃ ಗಂಡ-ಹೆಂಡತಿ ಇರಬೇಕು... ತಲೆಯಿಂದ ರಕ್ತ ಸುರಿಯುತ್ತಿತ್ತು, ಕೈಕಾಲುಗಳು ಕಿತ್ತು ಹೋಗಿದ್ದವು. ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಾದರೂ ತಲುಪಿಸೋಣ ಅಂದುಕೊಂಡು ಕರೆತಂದು  ಕಾರಿನೊಳಗೆ ಕೂರಿಸಿದೆ.  ಕಾರು ಹೊರಟಮೇಲೆ ಸಣ್ಣಗೆ ನರಳತೊಡಗಿದರು. ಬಹುಶಃ ನೋವಿಗಿರಬಹುದು. ಕನ್ನಡಿ ನೋಡಿದೆ, ಆಕೆಯ ಕಣ್ಣು ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲೂ ಕೆಂಪಗೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಬಹುಶಃ ಭಯಕ್ಕೆ ಹಾಗಾಗಿರಬಹುದು ಎಂದುಕೊಂಡೆ....

 ಇಡೀ ಬಸ್ಸಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರೇ ಒಬ್ಬರು ಪತ್ರಿಕೆ ಓದುತ್ತಿದ್ದರು. ಓದಿದ ನಂತರ ಮಡಚಿ ಬ್ಯಾಗಿಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡರು. ಪಕ್ಕ ಕುಳಿತವರ‌್ಯಾರೂ ಬಗ್ಗಿ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಲಿಲ್ಲ, ಯಾರೂ ಸಾಲ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ.!  ನಾವು ಮೊಬೈಲು, ಅಂತರ್ಜಾಲದ ವ್ಯಸನಿಗಳಾಗುವುದಕ್ಕೂ ಮುಂಚೆ ಹೇಗೆ ಪತ್ರಿಕೆ, ಪುಸ್ತಕಗಳೊಂದಿಗೆ ಬೆಸೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೆವು ಮತ್ತು ಈಗ ಹೇಗೆ ಓದಿನಿಂದ ವಿಮುಖರಾಗಿದ್ದೇವೆ  ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಆಗಾಗ ಇಂತಹ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಉದಾಹರಣೆಗಳು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬೀಳುತ್ತವೆ.  ಹಿಂದೆಲ್ಲಾ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಪತ್ರಿಕೆ ಹಿಡಿದು ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿದರೆ ಆ ಪತ್ರಿಕೆ ಇಡೀ ಬಸ್ಸನ್ನು ಸುತ್ತಿ ಬರುತ್ತಿತ್ತು.  ಯಾರಾದರೂ ಓದುತ್ತಿದ್ದರೆ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತವರು ಕೊಕ್ಕರೆಯಂತೆ ಕತ್ತು ಉದ್ದ ಮಾಡಿ ಓದಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಿಂದಿನ ಸೀಟಿನವನು ಸೀಟಿನ ಸಂದಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಕಣ್ಣಿಟ್ಟು ಇಣುಕುತ್ತಿದ್ದನು, ಬಸ್ಸು ಎಷ್ಟೇ ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತಿದ್ದರೂ ನಿಂತ ಜಾಗದಲ್ಲಿಂದಲೇ ತಿರುಗಾ ಮುರುಗಾ ಹೊರಳಿ ಓದುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.  ಪತ್ರಿಕೆಯ ಪುಟಗಳು ಹತ್ತುಕಡೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡು ಓದಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು.  ಸಣ್ಣ ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲೂ ಪುಸ್ತಕದಂಗಡಿ ಇರುತ್ತಿತ್ತು,  ಬಹುತೇಕ ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗದ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವುದಾದರೂ ಒಂದು ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯೋ, ವಾರಪತ್ರಿಕೆಯೋ, ಪಾಕ್ಷಿಕವೋ ಇರುತ್ತಿತ್ತು.  ಅದೇ ಇವತ್ತು ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿದರೆ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಕೈಲೂ ಮೊಬೈಲು ಮಿಣಗುಟ್ಟ...